Wrocławianin bohaterem kampanii Fundacji DKMS

- Mój szpik pobrany z krwi obwodowej uratował dwa razy cięższego ode mnie Kanadyjczyka – opowiada Bartosz Nestorowski dawca szpiku. W naszym społeczeństwie nadal funkcjonuje mylne przekonanie, że szpik pobiera się z kręgosłupa, które negatywnie wpływa na poziom dawstwa. W sondzie ulicznej, nagranej podczas zdjęć do spotu promującego kampanię, 100% osób zapytanych o miejsce na ciele, z którego pobiera się szpik, odpowiedziało „nie wiem”, bądź „z kręgosłupa”.

W Polsce jest ponad 1 700 000 zarejestrowanych potencjalnych dawców szpiku. Prawie 9500 osób już oddało swoje krwiotwórcze komórki macierzyste, podarowując tym samym szansę na uratowanie czyjegoś życia.

Ale to nadal kropla w morzu potrzeb. Co 40 minut ktoś w Polsce dowiaduje się, że choruje na nowotwór krwi lub inną chorobę układu krwiotwórczego.

Znalezienie bliźniaka genetycznego jest niezmiernie trudne i mimo tak dużej liczby zarejestrowanych potencjalnych dawców szpiku, nadal co piąty pacjent nie znajduje zgodnego dawcy.

Dlaczego zatem więcej z nas nie rejestruje się w bazie potencjalnych dawców? Często przez obawy, które wynikają z nieprawdziwych informacji na temat sposobów pobierania szpiku i komórek macierzystych.

Proporcje metod pobrania krwiotwórczych komórek macierzystych rozkładają się następująco:

Więcej informacji na stronie:

Na początku to była sinusoida. Radość, kiedy odebrałem telefon i usłyszałem, że znalazł się Biorca, ale potem smutek, kiedy jego stan się na tyle pogorszył, że nie można było dokonać przeszczepu. Pół roku później było już lepiej i mogłem oddać szpik.

Oddałem szpik z krwi obwodowej, to jest podobne do zwykłego pobierania krwi, tylko trwa dłużej. W moim przypadku ponad osiem godzin. Ważyłem wtedy 50 kilogramów, a biorca 105. Dodatkowo biorca był w Kanadzie, więc ze względu na dystans, trzeba było zabezpieczyć więcej materiału.Fizycznie i psychicznie zniosłem to bardzo dobrze ze względu na opiekę, jaką mnie otoczono.

Poczułem ulgę. Długo czekałem na ten moment. Od informacji, że zostanę dawcą minęło prawie pół roku i nie miałem przez ten czas pewności, że zdążę pomóc. Czułem odpowiedzialność za los drugiego człowieka i miałem poczucie, że zrobiłem coś ważnego. Pamiętam, że spojrzałem w kierunku pobranego materiału z ogromną satysfakcją.

Nie da się tego opisać. Nie ma do czego porównać tego uczucia.

Materiały do wykorzystania.