Katowiczanka bohaterką kampanii Fundacji DKMS

- Poleżałam sobie oddając szpik z krwi i to wystarczyło, żeby uratować komuś życie - opowiada Magdalena Nowak, dawczyni szpiku. W naszym społeczeństwie nadal funkcjonuje mylne przekonanie, że szpik pobiera się z kręgosłupa, które negatywnie wpływa na poziom dawstwa. W sondzie ulicznej, nagranej podczas zdjęć do spotu promującego kampanię, 100% osób zapytanych o miejsce na ciele, z którego pobiera się szpik odpowiedziało „nie wiem”, bądź „z kręgosłupa”.

W Polsce jest ponad milion siedemset tysięcy zarejestrowanych potencjalnych dawców szpiku. 9500 osób już oddało swoje krwiotwórcze komórki macierzyste, podarowując szansę na uratowanie czyjegoś życia.

Ale to nadal kropla w morzu potrzeb. Co 40 minut ktoś w Polsce dowiaduje się, że choruje na nowotwór krwi lub inną chorobę układu krwiotwórczego.

Znalezienie bliźniaka genetycznego jest niezmiernie trudne i mimo tak dużej liczby zarejestrowanych potencjalnych dawców szpiku, nadal co piąty pacjent nie znajduje zgodnego dawcy.

Dlaczego zatem więcej z nas nie rejestruje się w bazie potencjalnych dawców? Często przez obawy, które wynikają z nieprawdziwych informacji na temat sposobów pobierania szpiku i komórek macierzystych.

Proporcje metod pobrania krwiotwórczych komórek macierzystych rozkładają się następująco:

Ja nie wierzyłam. Dostałam maila z prośbą o kontakt. Zadzwoniłam do taty, żeby mu o tym powiedzieć, ale też zasięgnąć opinii, czy to może być to, bo przychodzą różne maile… Zaskoczenie było tym większe, że to było zaledwie kilka miesięcy po zarejestrowaniu w bazie potencjalnych dawców. Kiedy już zdałam sobie sprawę, że to się dzieje naprawdę, rozpłakałam się ze szczęścia. Otwierała się szansa na uratowanie komuś życia. Ja pomaganie wyniosłam to z domu. Tata całe życie oddaje krew. Rodzice zawsze dużo z siebie dawali i wpoili mi wartości, że należy pomagać ludziom w potrzebie.

Oddawałam szpik przez dwa dni, każdego po pięć godzin, z krwi obwodowej. To jest procedura podobna do zwykłego pobierania krwi. Przez aparaturę sześć razy przeszła moja krew z całego ciała. Pielęgniarki cały czas mnie karmiły, dawały pić. Po pierwszym dniu padłam ze zmęczenia. Następnego ranka nie miałam nawet ochoty na śniadanie. Byłam wypompowana. Miałam bułkę z pomidorem od taty, ale nie mogłam jej zjeść, więc mi zaproponowano kroplówkę. Poprosiłam o taką o smaku bułki z pomidorem.Dla kogoś to może brzmieć przerażająco, ale takie nie jest. Ja mogłabym od razu oddać szpik jeszcze raz, a jak byłaby taka potrzeba, to pięć razy też mogę.

Bałam się, że nie udało się pobrać wystarczająco dużo szpiku. Ale okazało się, że jest OK. Dostałam legitymację dawcy i to było jak dyplom albo puchar, poświadczenie tego osiągnięcia. Po tym wszyscy w rodzinie mi gratulowali, właśnie jakby to był sukces sportowy. Tego samego dnia dowiedziałam się, kto będzie Biorcą. To była dorosła kobieta z Niemiec. Pomyślałam, że fajnie bo jest blisko, mamy blisko do siebie. Na święta wysłałam list, który napisałam tłumacząc z internetowym translatorem. Niedawno dostałam odpowiedź. To oznacza, że będziemy mieć kontakt, może się spotkamy. Za rok i trzy miesiące skończy się anonimowość, która jest zasadą Fundacji i wtedy się okaże.

Szczęście, duma. Osoba, która dostała mój szpik może normalnie żyć i cieszyć się życiem. Porównać to mogłabym jedynie do sytuacji narodzin dziecka, kiedy pojawia się nowe życie.. To jest takie osiągnięcie, osiągniecie życia.
A jak już Biorczyni całkiem wyzdrowieje, to będzie wisienka na torcie.

Ja byłam bardzo długo przekonana, że szpik się pobiera z kręgosłupa. Na etapie zainteresowania się dawstwem wiedziałem już, że z talerza kości biodrowej, ale myślałam, że to jedyna metoda. Dopiero w procesie się dowiedziałam, że to może też być z krwi.

Materiały do wykorzystania.